Emiel, Dolphy and the Crystal Castle

Het stemmetje

Emiel was een lieve, soms ook ondeugende jongen met blonde haren en blauwe ogen. Het liefst was hij de hele dag buiten bezig. Dan kon hij met stokken, takken en planken slepen om een hut te maken. Ook het struinen door zand, spelen met water en modder behoorde tot zijn favoriete bezigheden. Meestal was hij dan ook lekker vies, zaten alle kleren onder het zand, zijn blonde haren in de war en vond zijn moeder dat hij toch echt onder de douche of in bad mocht.

In bad gaan vond Emiel altijd een feest, want dan kon hij met al zijn bad-dieren weer heerlijk verhalen vertellen.

Maar nu stond Emiel op het punt om naar bed te gaan, waar hij helemaal geen zin in had. Hij had een drukke dag op school achter de rug en zijn hoofd zat nog zo vol, hij kon vast niet in slaap komen.

’Kom’ zei zijn moeder, ‘dan ga ik je eerst helpen met douchen en daarna stop ik je in je bed met al je knuffels en dan gaat het vast wel lukken.’

Nadat Emiel had gedoucht, zijn tanden had gepoetst en nog even had gestoeid met zijn vader, kroop hij onder zijn dekbed. Zijn moeder kwam hem nog een verhaaltje voorlezen en toen was het toch echt tijd om te gaan slapen. Emiel lag wat naar het plafond te staren en leek haast weg te soezen, toen hij ineens een stemmetje hoorde dat hem riep.

‘Kom je naar me toe, Emiel, dan gaan we samen hele leuke avonturen beleven!’’

Emiel ging rechtop in zijn bed zitten en luisterde of hij het wel goed had gehoord. Ja hoor, daar was het stemmetje weer. Maar het leek wel van buiten te komen. Emiel kroop uit zijn bed, deed het raam open en keek even rond.

‘Kom maar naar het strand, daar zal je mij vinden!’’

Emiel klom door het raam naar buiten, gleed langs de regenpijp  naar beneden en holde op zijn blote voeten over het gras naar de poort. Als hij de poort opendeed, dan stond hij al bijna op het strand. Daar kwam het stemmetje vandaan, dat wist hij haast zeker.

En ja hoor, daar in de baai bij het strand zag hij een dolfijn liggen.

‘Hallo’ zei de dolfijn, ‘wat fijn dat je er bent. Ik heb je geroepen.’

‘Heb jij mij geroepen?’ zei Emiel verbaasd. Hij keek eens om zich heen, maar er was verder niemand te zien, dus het kon weleens kloppen en hij dacht aan het stemmetje dat hij had gehoord in zijn bed.

‘Mijn naam is Dolfi en als je zin hebt dan neem ik je mee op reis.’ zei de dolfijn. ‘Je hoeft alleen maar op mijn rug te stappen, mijn vinnen vast te pakken en dan gaan we. Ik laat je alle mooie plekjes van de oceaan zien.’

Emiel stond een beetje beduusd te kijken, want hij kon het maar nauwelijks geloven dat er een dolfijn tegen hem aan het praten was. ‘Maar hoe moet dat dan als ik wil ademen?’ vroeg Emiel. ‘Maak je maar geen zorgen, want dat gaat helemaal vanzelf’.’ vertelde Dolfi. ‘Heb vertrouwen, dan zie je vanzelf wel wat er gaat gebeuren.’

 ——————————————————

Dit is het eerste hoofdstuk uit het boek Emiel, Dolfi en het Kristallen Kasteel. Het Kinderboek wat ik samen met mijn zoon Emiel in 2018 heb uitgegeven. In eerste instantie in de Nederlandse versie. Maar omdat er ook vraag uit het buitenland naar was, werd al snel een vertaling in gang gezet en is dit mooie (voor)leesboek ook in het Engels verkrijgbaar.

Inmiddels is de Nederlandse versie helemaal uitverkocht en wordt ook niet meer bijgedrukt. Maar er is nog wel steeds de mogelijkheid om dit mooie boek in het Engels te lezen. Samen met je kind, om voor te lezen en later zelf te lezen. Meteen een mogelijkheid om zo ook in het Engels te kunnen leren lezen.

Voorwoord

“Dit boek draag ik op aan mijn inmiddels ‘grote’ zoon Emiel. De verhaaltjes die ik altijd voor hem vertelde voor het slapen gaan zijn de inspiratie geweest voor dit (voor)leesboek. Wat hebben we veel plezier gehad aan alles wat er voorbijkwam. Emiel is degene geweest die mij vertelde om ze ook op te schrijven. Op de lagere school vertelde hij al aan zijn juf, dat zijn moeder een boek aan het schrijven was. En wat heeft het hem geholpen om zich staande te houden in deze drukke wereld. Al lange tijd stonden de verhalen in de computer, maar iedere keer was er wel wat om aan te passen. Ook de tekeningen kwamen nog niet tot stand. Ik zag de beelden voor me, maar het was en bleef lastig om ze op papier te krijgen. Ik wist dat ik ook de tekeningen er zelf bij zou mogen maken, maar dat proces heeft iets langer geduurd. In de tussentijd is er veel gebeurd. Als moeder heb ik je zien opgroeien tot een zelfbewuste jongeman die durft te gaan staan voor wie hij is. Daar kan ik alleen maar trots op – en dankbaar voor zijn.

Emiel dank je wel voor je ZIJN en de grote Leermeester die je in mijn leven bent. I LOVE YOU.

Dolfijnen-knuffel,

Mamsiepamsie.”

Vragen of verzenden naar het buitenland? 

Voor verzending naar het buitenland, of andere vragen, stuur Ellen een berichtje.